بتن الیافی را می توان به عنوان یک ماده کامپوزیتی متشکل از مخلوط سیمان، ملات یا بتن و الیاف مناسب ناپیوسته، گسسته و به طور یکنواخت پراکنده تعریف کرد. بتن الیافی دارای انواع و خواص مختلف با مزایای بسیاری می باشد. مش های پیوسته، پارچه های بافته شده و سیم ها یا میله های بلند جزء الیاف مجزا محسوب نمی شوند. فیبر یک قطعه کوچک از مواد تقویت کننده است که دارای ویژگی های خاصی است. آنها می توانند دایره ای یا صاف باشند. فیبر اغلب با یک پارامتر مناسب به نام “نسبت ابعاد” توصیف می شود. نسبت ابعاد فیبر نسبت طول آن به قطر آن است. نسبت ابعاد معمولی از 30 تا 150 متغیر است. این شامل الیاف گسسته کوتاه است که به طور یکنواخت توزیع شده و به صورت تصادفی جهت گیری می شوند. الیاف شامل الیاف فولادی، الیاف شیشه، الیاف مصنوعی و الیاف طبیعی است. در درون این الیاف مختلف، ویژگی بتن مسلح با الیاف با بتن‌های مختلف، مواد الیافی، هندسه، توزیع، جهت‌گیری و چگالی تغییر می‌کند. الیاف تقویت کننده عمدتاً در شاتکریت استفاده می شود، اما می تواند در بتن معمولی نیز استفاده شود. بتن معمولی تقویت‌شده با الیاف بیشتر برای کف‌های همکف و روسازی استفاده می‌شود، اما می‌توان آن را برای طیف وسیعی از قطعات ساختمانی (تیرآهن، انبردست، فونداسیون و غیره) به تنهایی یا با میلگردهای دست‌بند در نظر گرفت. بتن مسلح شده با الیاف (که معمولاً از الیاف فولادی، شیشه ای یا “پلاستیکی” هستند) نسبت به میلگردهای دستی گرانتر است، در حالی که همچنان استحکام کششی را چندین برابر افزایش می دهد. شکل، ابعاد و طول الیاف مهم است. یک الیاف نازک و کوتاه، به عنوان مثال الیاف شیشه کوتاه موی شکل، تنها در اولین ساعات پس از ریختن بتن موثر خواهد بود (ترک خوردن را در حین سفت شدن بتن کاهش می دهد) اما مقاومت کششی بتن را افزایش نمی دهد.